Afgelopen Donderdag is Henriëtte geopereerd aan een liesbreuk. Allemaal niet zo ingewikkeld, voor de artsen is het een routine ingreep maar voor ons is het een ingreep waarvan we hopen dat hij één keer nodig is en daarna nooit meer.
Je mag de dag van de operatie al weer naar huis. Maar voor mij begonnen er een paar dagen waarin ik erachter kon komen of er in mijn een Florence Nightingale schuilt.
Nou laat ik er dit van zeggen: Ik had al bewondering voor iedereen die op de een of andere manier in de zorg werkt maar dat is alleen maar toegenomen. Niet vanwege hun vakkundigheid, die is er zeker, maar ik ga ervan uit dat iedereen op hun eigen terrein vakkundigheid heeft of die op wil doen.
Nee, het gaat ergens anders over. Ga maar na….
Ik ken Henriëtte al meer dan 25 jaar en weet echt wel als ze op me moppert hoeveel ze ervan meent, of niet meent. Ik weet ook dat ik bij lange na niet kan wat ze zelf kan na een half leven zelf in de zorg gewerkt te hebben. Daar komt bij dat we thuis zijn in onze vertrouwde omgeving.
Maar stel je nou eens voor…..
Je werkt je halve leven in de zorg, hebt opleiding op cursus op training gestapeld, en verpleegt iemand die in feite een wildvreemde voor je is, die op je moppert en jou wel eens zal vertellen hoe jij je werk moet doen. Waarschijnlijk is het onmacht, hij of zij bevindt zich immers in een vreemde en misschien zelfs angstige situatie in een misschien wel vreemde omgeving en misschien met heel onzekere vooruitzichten.
Als je dan een dikke huid op kan zetten zonder je gevoel te verliezen, dan vind ik dat knap.
Dus dames en heren in de zorg: ik beloof dat, mocht ik in de toekomst ooit zorg nodig hebben, ik zal proberen niet te mopperen. Ik weet alleen niet of dat gaat lukken.
millstreetblues 